ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙ... /ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΙΔΥΜΙΩΤΗ/ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΚΑΛΙΑΣ/ΡΟΔΟΣΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΜΕΛΙ
Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο
Από μια αληθινή ιστορία της Τετάρτης Δημοτικού
Στο τελευταίο μάθημα μιλήσαμε για μια ανάμνηση, που δεν ήταν δική μου... Ξυπνάνε κάτι αναμνήσεις Ξυπνάνε κάτι αναμνήσεις και σού παιδευουν την ψυχή, μεσ' το μυαλό σου είναι κρυμμένες, χρόνια τις ξέχασες εκεί... Μα ξαφνικά ξαναθυμασαι, θες να τη σβήσεις τη στιγμή και πιο πολύ τώρα λυπάσαι για κείνο το άτυχο παιδί. Ένας μικρούλης στο σχολείο, τόσο θλιμμένος και φτωχός, να τον ρωτάει ο πιο μεγάλος και νά γελάει, δυστυχώς... Ήταν η ερώτηση, μαχαίρι : "πού ειν' η μάνα σου, ο μπαμπάς;" "στα χώματα" είπε το παιδάκι και χαζογελαγε, ο μπελάς... Θυμάσαι τώρα την εικόνα κι εσύ πώς έμεινες βουβος... Αυτά μαύρισαν τον αιώνα, Πού πήγε ο κόσμος κι ο καιρός... Τώρα που πέρασαν τα χρόνια Τη λέμε... "μπουλιγκ" τη βρωμιά, που θα πληγώσει ένα παιδάκι και θα τού κάψει την καρδιά... Βρισηις
Η έμπνευση κρύβεται παντού
Από ένα παιχνίδι δημιουργίας της Dimitra Didimioti, "παιδί" του εργαστηρίου στιχουργικής, μου έμεινε το "μαγικό ραβδί". Δεν το έδωσα στην Κίρκη την καημένη, όπως προέτρεπε ο Άλκης Αλκαίος, προτίμησα να κάνω ζημιά στον καθρέφτη της ζωής μου. Το ταίριαξα σ' ένα σακάκι που είχα στον ώμο από παλιά και: Η μνήμη στο βήμα . Με το σακάκι μου στον ώμο κι ένα γαμώτο στη ματιά Καινούργιο χάραμα στο δρόμο φινάλε πάλι από παλιά . Αν βρω το μαγικό ραβδί θ' αλλάξω τον καθρέφτη στα λάθη που ’χω από παιδί το βλέμμα μου μην πέφτει . Παλεύει η μνήμη μου το βήμα μπρος-πίσω πάει το σχοινί Βαραίνει πάνω μου το κρίμα δε βρίσκει αέρα το πανί . 16/9/23
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου