Έτσι φτιάχνονται οι στίχοι

  Dimitra Didimioti Μου βγήκε άλλο στυλ το σημερινό κ με μελωδία πρώτη φορά!το βελτιώσαμε με το Δημήτρης Τσακαλίας και τη Vrisiis Souli και σας το παραθέτω:Ευχαριστώ παιδιά!!! ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΩ ΜΙΑ Κ1- Σου χαρίζω μιά σου χαρίζω μιά σου χαρίζω μιά μεγάλη αγκαλιά Μου χαρίζεις δυό μου χαρίζεις δυό μου χαρίζεις δυό φιλιά να κοιμηθώ. R Έλα αστέρι μου έλα αστέρι μου πάρε με αγκαλιά δως μου δυό φιλιά. Θα σε πάρω αγκαλιά θα πετάμε σαν πουλιά θα γελάμε σαν παιδιά Θα χορεύουμε τρελλά. Κ2 Όταν γίνει αυτό όταν γίνει αυτό μη θαρρείς εγώ πως θ'αποκοιμηθώ. Είμαι στο φτερό είμαι στο φτερό τώρα που μπορώ θα πιάσω το χορό. Δήμητρα Διδυμιώτη

  Vrisiis Souli Το τραγούδι αυτό βασίστηκε στη μουσική παλιού - αγαπημένου τραγουδιού... Γράφτηκε σε δύό μαθήματα, λόγω δικής μου τεμπελιάς, (έχει και ζέστη)... Ο δάσκαλος είχε υπομονή όμως. Ακολούθησε σουβλάκι εορταστικό ( και χορταστικό) Βρες μου εν' αστέρι Βρες μου εν' αστέρι να ζωγραφίσω μιά γιορτή, Δοσ' μου το χέρι να ομορφηνουμε τη Γη. Όσο μπορείς διώξε τον πόνο, διώξε την πείνα από τη Γη, μαζί μ' εκείνους που πονάνε κι αυτούς, που πείνασαν μαζί. Ζητούν οι άνθρωποι ειρήνη, χαρά, αγάπη αληθινή... Πληγώνουνε την καλοσύνη αυτοί, που μοιαζαν δυνατοί. Βρες μου εναν ήλιο, να δώσει ανάσα στο φιλί, δώρο και φίλο, χωρίς το φόβο τού "γιατί". Να τα γευτούμε, όσα αγαπήσαμε πολύ, να ονειρευτουμε, πάντα να βρίσκουμε αντοχή. Όσο μπορείς διωξε τον πόνο .... Βρισηις

Έγραφε το τζάμι "Γεια χαρά" είπα φταίει η ζωή που όλα τ' αλλάζει κοίτα να 'σαι μάτια μου καλά έφυγες κρυφά μα δεν πειράζει Δεν πειράζει Εγώ θα σ' αγαπώ κι ας μου κάνει κακό Εγώ θα σ' αγαπώ κι ας με πειράζει Δεν πειράζει Έγραψα στο τζάμι "Σ' αγαπώ" κι άρχισε το χθες να με δικάζει Ξέρω πως δεν έφταιξα εγώ έφταιξε η ζωή που όλα τ' αλλάζει

  Dimitra Didimioti Κάτι σαν απολογισμός είναι το παρακάτω αλλά έδωσα τελικά τίτλο: " Μ' ένα χάδι " Ήταν πάλι μία διαφορετική μέρα με το Δημήτρης Τσακαλίας που είχε όλο εκπλήξεις σε κάθε στίχο και για να το κάνω πιο σαφές κάθε λέξη που σκεφτόμουν κ έλεγα στο Δημήτρη μου την ανέλυε με χίλιους δυο τρόπους... Μοίρασα/κομμάτια απ'τη ζωή μου Έσπασα/Δακρύζει η αναπνοή μου Βούλιαζα/σαν κόκκος της ερήμου Έσβησα/τη μέρα απ'τη μορφή μου. Όμως δεν παύω ν'αγαπώ εκτός από εσένα το καλοκαίρι το μικρό που γιόρταζε για μένα. Μέτρησα/το φως και το σκοτάδι Ζύγισα/το βήμα προς τον Άδη Ξόφλησα/το κρίμα μ' ένα χάδι Χώρισα/τ'αστέρια από το βράδυ.

Μετά τη συνάντηση της Πέμπτης 10/8 και τη δημιουργία τριών νέων στιχουργημάτων στο εργαστήριο σκέφτηκα γι' άλλη μια φορά τα παλιά μου χρέη και βρήκα κάτι πολύ παλιό που άρχισα να το βελτιώνω και το έκανα άνω-κάτω, αγνώριστο, γιατί ΕΤΣΙ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ Είναι φίλοι Δικό σου χρώμα με τυλίγει κρυφά με βάφει με βρισιές σ α ν βήχας που δε λέει να φύγει με καίει σα ν βιαστικός καφές Μ ε πνίγει κάτι λίγο-λίγο δικό μου μοιάζει και παλιό που δεν αντέχω να το κρύβω ούτε αντέχω να το πω Είναι χρόνια που με πίνουν είναι φίλοι που ξεχνούν είναι δρόμοι που δεν κλείνουν είναι λάθη που γυρνούν Κραγιόν με γράμματα φωνάζει απ' τον καθρέφτη μ ε κοιτά πρωί και βράδυ με δικάζει μα την ποινή δε μου μετρά Μ ε πνίγει κάτι που θα ζήσω δικό μου μοιάζει και παλιό που δεν αντέχω να το φτύσω ούτε αντέχω να το π ι ω Είναι χρόνια που με πίνουν είναι φίλοι που ξεχνούν είναι δρόμοι που δεν κλείνουν είναι λάθη που γυρνούν