ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ

Μετά τη συνάντηση της Πέμπτης 10/8 και τη δημιουργία τριών νέων στιχουργημάτων στο εργαστήριο σκέφτηκα γι' άλλη μια φορά τα παλιά μου χρέη και βρήκα κάτι πολύ παλιό που άρχισα να το βελτιώνω και το έκανα άνω-κάτω, αγνώριστο, γιατί ΕΤΣΙ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Είναι φίλοι

Δικό σου χρώμα με τυλίγει

κρυφά με βάφει με βρισιές

σαν βήχας που δε λέει να φύγει

με καίει σαν βιαστικός καφές

Με πνίγει κάτι λίγο-λίγο

δικό μου μοιάζει και παλιό

που δεν αντέχω να το κρύβω

ούτε αντέχω να το πω

Είναι χρόνια που με πίνουν

είναι φίλοι που ξεχνούν

είναι δρόμοι που δεν κλείνουν

είναι λάθη που γυρνούν

Κραγιόν με γράμματα φωνάζει

απ' τον καθρέφτη με κοιτά

πρωί και βράδυ με δικάζει

μα την ποινή δε μου μετρά

Με πνίγει κάτι που θα ζήσω

δικό μου μοιάζει και παλιό

που δεν αντέχω να το φτύσω

ούτε αντέχω να το πιω

Είναι χρόνια που με πίνουν

είναι φίλοι που ξεχνούν

είναι δρόμοι που δεν κλείνουν

είναι λάθη που γυρνούν