Από μια αληθινή ιστορία της Τετάρτης Δημοτικού

Στο τελευταίο μάθημα μιλήσαμε για μια ανάμνηση, που δεν ήταν δική μου...

Ξυπνάνε κάτι αναμνήσεις

Ξυπνάνε κάτι αναμνήσεις

και σού παιδευουν την ψυχή,

μεσ' το μυαλό σου είναι κρυμμένες,

χρόνια τις ξέχασες εκεί...

Μα ξαφνικά ξαναθυμασαι,

θες να τη σβήσεις τη στιγμή

και πιο πολύ τώρα λυπάσαι

για κείνο το άτυχο παιδί.

Ένας μικρούλης στο σχολείο,

τόσο θλιμμένος και φτωχός,

να τον ρωτάει ο πιο μεγάλος

και νά γελάει, δυστυχώς...

Ήταν η ερώτηση, μαχαίρι :

"πού ειν' η μάνα σου, ο μπαμπάς;"

"στα χώματα" είπε το παιδάκι

και χαζογελαγε, ο μπελάς...

Θυμάσαι τώρα την εικόνα

κι εσύ πώς έμεινες βουβος...

Αυτά μαύρισαν τον αιώνα,

Πού πήγε ο κόσμος κι ο καιρός...

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια

Τη λέμε... "μπουλιγκ" τη βρωμιά,

που θα πληγώσει ένα παιδάκι

και θα τού κάψει την καρδιά...

Βρισηις